Hörpuljóð

Brúðurin

Svífa til jarðar, dúnmjúk og létt

snjókornin jafnt og þétt

þau setjast á hár þitt og krýna þig enn

brúði vetrarins.

Þau glitra og dansa við mánaskin

stjörnubjartan himininn

þau lokka og laða og andlit þitt baða

þú brúður vetrarins.

Horfið er skrautið úr haddi þínum

er prýddi þig í vor

blómin horfin...liljan dáin

frosin lækjarskor.

Sumars þín fegurð

er horfin á braut

laufblöðin fallin

í móðurskaut

nú kiknar hvert strá

undan snjóþunga vetrar

trjágreinar slúta hoknar og berar

bogna...

að endingu brotna.

 

En svo dásemdar fljótt

kviknar líf þitt á ný

sól þín hækkar

á lofti svo hlý

vermir og græðir 

sárin þín

klæðir þig 

fegurstu fötin í

hár þitt 

fær dáfagran 

lit sinn á ný

blómin skreyta þig aftur.

Gola sumars

kemur hlý

og kyssir kinn þína

þú brúður

sumarsins.

(höf. K.H.K 13.nóv'79)