Í fótspor tímans.....

Þegar gömul kona lést á hjúkrunarheimili á litlum spítala nálægt Dundee í Skotlandi,

sýndist öllum að hún hefði ekkert skilið eftir sig sem var einhvers virði.

 

 

Seinna þegar hjúkrunarfræðingarnir voru að fara í gegnum fátæklegar eigur hennar

fundu þær þetta ljóð......

Innihald ljóðsins hafði svo sterk áhrif á starfsfólk hjúkrunarheimilisins

að ljóðið var fjölfaldað og dreift meðal starfsfólksins.

 

Einn hjúkrunarfræðingurinn tók með sér eintak til Írlands.

 

Síðan þá hefur ljóð gömlu konunnar birst í jólaútgáfu New Magazine á Norður Írlandi

sem er rit samtaka um andlega heilsu.

 

Ýmsir fundir og kynningar hafa verið haldnar og þá vitnað í einfalt en einlægt ljóð

gömlu skosku konunnar sem átti ekkert veraldlegt til að gefa.

 

En orð hennar í ljóði, þræða vegi veraldarvefsins sem sýnir að við skiljum öll eftir

okkar fótspor, löngu eftir að við erum farin.....

 

 

Ég tók mér það bessaleyfi að íslenska ljóðið og er ekkert að breyta því á neinn

hátt heldur skrifa það beint upp úr enskunni. Og held ég að allt komist til skila eins og farið var að stað í upphafi af virðingu við þessa gömlu konu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ljóð gamallar konu.

 

 

Hvað sérðu, hjúkrunarkona

hvað sérðu

um hvað ertu að hugsa

þegar þú horfir á mig?

 

 

Nöldrandi kerlingu

ekki of vitra

óvissa um venjur

með fjarsýn augu?

 

 

Sem missir niður matinn 

svarar ekki neinu.

Þegar þú segir HÁTT

- Reyndu nú!

 

 

Sem virðist ekki taka eftir neinu

sem þú ert að gera...

sem alltaf er að týna

sokk eða skó.

 

 

Sem streytist á móti eða ekki

leyfir þér að gera eins og þú vilt.

Baðar mig

og matar mig.

 

 

Er það svona sem þú hugsar?

Er það svona sem þú sérð mig?

Þá skaltu opna augun,hjúkrunarkona!

Þú ert ekki að horfa á mig..MIG...

 

 

Ég skal segja þér hver ég er

meðan ég sit hér svo hljóð..

Eins og ég hlýði öllum óskum þínum

og borða eins og þú vilt...

 

 

Ég er lítið barn, aðeins tíu ára

með pabba og mömmu.

Bræðrum og systrum,

við elskum hvort annað.

 

 

Ég er ung stúlka, aðeins sextán 

með vængi á fótum mér...

mig dreymir að fljótlega

hitti ég ástina mína...

 

 

Brúður um tvítugt

hjartað tekur kipp.

Ég man öll heitin 

sem ég lofa að halda.

 

 

Nú er ég tuttugu og fimm

og hef eignast lítið barn

sem þarfnast handleiðsu minnar

og öryggis, heima.

 

 

Kona um þrítugt,

barnið mitt stækkar.

Svo háð hvort öðru

sterkum tilfinningaböndum.

 

 

Fertug og synir mínir

fullorðnir og farnir.

En með eiginmann við hlið mér

sem hjálpar mér í sorg minni.

 

 

Um fimmtugt, aftur eru lítil börn

að leik kring um mig.

Aftur fáum við börn

minn elskaði og ég..

 

 

Skuggi hvílir yfir mér

minn elskaði eiginmaður er dáinn.

Ég horfi til framtíðar

ég kikna og bogna.

 

 

Því börnin eru farin

eiga sjálf sín eigin börn.

Ég hugsa um árin

og alla þá ást sem ég þekki.

 

 

Nú er ég gömul kona

og náttúran er grimm.

Hún lætur allt gamalt

líta út eins og flón.

 

 

Líkaminn er hrukkóttur

tígulleikinn er horfinn...

Nú er þar steinn

þar sem eitt sinn var hjarta..

 

 

En inn í þessu gamla skari

býr ennþá ung stúlka.

Og einstaka sinnum

slær gamla hjartað hratt.

 

 

Ég man alla gleði....

ég man allan sársauka.

Ég elska og upplifi

lífið, aftur og aftur.

 

 

Ég hugsa um árin

allt of fá sem liðu svo fljótt.

Viðurkenni þá staðreynd

að allt tekur enda...

 

 

Svo opnaðu augun, hjúkrunarkona!

Opnaðu og sjáðu...

Ekki hrukkótta gamla konu..

horfðu betur..-Sjáðu MIG-..

 

(þýðing Kolbrún H. Kolbeinsdóttir)

 

 

 

 

Mundu þetta ljóð næst er þú hittir eldri persónu. Horfðu á ungu sálina í hjarta hennar

eða hans. Því við verðum í þeirra sporum einn góðan veðurdag.

Athugasemdir

[Helena, 13.3.2009 kl. 16:08]

Það er alltaf jafn gott að lesa þessar línur

Þetta hangir inn í býtibúri inn á Elló...og hefur gert í nokkur ár Holl og góð lesning sem á erindi við alla

[Ásdís Emilía Björgvinsdóttir (IP-tala skráð) 13.3.2009 kl. 23:46]

Takk fyrir þetta, kæra vinkona. Ég sá þetta ljóð fyrst fyrir mörgum árum og mér hefur oft orðið hugsað til þess. Þetta er einmitt eitthvað sem kennir manni að setja sig í spor þeirra skjólstæðinga, sem maður er að annast um. Maður verður alltaf að hafa það að leiðarljósi, að skjólstæðingar manns eru manneskjur með þarfir og tilfinningar.

Kær kveðja