KOLLUKOT

Það er varla að ég geti komið þessum orðum frá mér án tára svo sárt er að vita ekkert.
Svo sárt að það svíður á hverjum einasta degi, hverja klukkustund,hverja mínútu. Óvissan er hræðileg þegar ég spyr sjálfa mig, hvar ertu núna stödd, akkúrat þessa stundina elskan mín.
Það veit sá sem allt veit að ég sakna "litlu stelpunnar minnar" svo mikið, svo mikið að ég er í hálfgerðu sorgarferli á hverjum einasta degi.
Stundum óska ég þess að þú værir á þeim aldri þar sem ég hefði eitthvað enn um að segja hvar þú ert stödd í lífinu og gæti tekið fram fyrir hendurnar á þér og hjálpað þér eins og ég sem móðir þín á að gera, ætti að gera.
En sá tími er löngu liðinn og runnin mér úr greipum því er ég á hliðarlínunni og get aðeins fylgst með þér úr mikilli fjarlægð ef ég mögulega fæ einhverjar fréttir af þér sem er sjaldan. Ég veit ekkert hvar þú ert, með hverjum né hvernig þú lifir af dag frá degi þar sem ferlið hefur verið þannig að aurar endast ekki nema stuttan tíma þar sem þeir eru notaðir til að sefa og deyfa þig frá lífinu, og það er dýrt.
Sérstaklega þar sem þetta gerir ekkert nema að soga úr þér lífið og gerir þig að skel af manneskju. Manneskju sem ég varla þekki lengur því svo hræðilega illa er komið fyrir þér eftir alla neysluna.Og eins og allir vita að það kemst enginn neðar þegar þú ert farinn að sprauta sefanum,sorginni,áföllunum í æðarnar og kallar á meira og meira í hvert skipti.
Ekkert,ekkert kemur í staðin fyrir þig elskan mín. Þú ert og verður alltaf barnið mitt hversu fullorðin sem þú verður. Og þú ert eina eintakið í heiminum og ég fæddi þig og var svo stolt og auðmjúk yfir þessu litla kraftaverki sem ég hélt á í fanginu eftir fæðingu þína, nærði þig með móðurmjólkinni í langan tíma og það var alltaf svo einstaklega hlý og notaleg stund að halda á þér við brjóst mitt og gefa þér af mér. Þessi minning greypist í hjarta mínu að eilífu. 
"Einhversstaðar stendur : Hvert sem þú ferð, þangað fer ég. Þitt fólk er mitt fólk, minn guð er þinn guð. Dauðinn einn mun skilja mig og þig" 
En þú fórst aðrar leiðir vina mín og þangað gat ég ekki ferðast með þér hversu mikið sem ég vildi vernda þig. Og í hjarta mínu dvelur alltaf sú heita ósk mín að þú áttir þig áður en það verður of seint elsku barnið mitt. 
ÉG hef alltaf haft óbilandi trú á að eftir hverja meðferð að nú sé komið að þeirri gleðistund að þú sért loksins að komast á réttan stað í lífinu en því miður hef ég jafn oft orðið fyrir vonbrigðum elsku litla mín. Þú geislaðir og dafnaðir í meðferðunum og varst svo einstaklega falleg og lifandi enda hefur þú svo sérstakt útlit sem hver manneskja gæti öfundað þig af og það veit guð að þessi tími gaf mér miklar vonir og ég gladdist svo innilega með þér og faðmlögin voru einlæg og ástrík. 
Sama hvað verður, hver þú ert í dag, þá elska ég þig af öllu mínu hjarta og af öllum mínum mætti og ég sakna þín.Því ég sé í gegnum ömurlega skelina, barnið mitt, sem ég fæddi og klæddi. Ég vildi óska að ég gæti gert eitthvað fyrir þig og hjálpað útúr þessum vítahring sem þú ert í en það verður víst að vera fyrst og fremst þú sjálf sem þarft að þrá það og vilja af öllum mætti. Viðurkenna að nú sé komið nóg.
EF þú lest þetta elskan mín þá veistu hversu mikið ég elska þig og ég vildi að það væri nóg til að snúa af þessari braut sem þú ert á en ég veit að það nægir ekki alltaf. 
Ég bið allar góðar vættir að vernda þig fyrir mig, vernda þig fyrir öllu því slæma og leiði þig áfram til betri vegar.
Og það er sama hvaða ráðleggingar ég fæ um það hvernig ég á að gera hitt og þetta og ekki gera. Þá tekur enginn frá mér þessar hugsanir mínar hvernig henni reiðir af. EF ég hefði þessar tilfinningar ekki þá væri ég ekki mennsk.

Hversu margir hafa dregið sig inní sjálfan sig á liðnu ári? Held það séu margir og þó.. Það hefur dregið úr manni allt þetta covidástand og svo ótalmargt fleira sem hefur höggvið í fleyið mitt svo á stundum finnst mér ég vera strand.
Maður hefur reynt að taka þetta á gömlu "góðu" hörkunni en það er svo allt of margt sem hefur knésett mig þannig að ég hef á stundum gefist gjörsamlega upp. Því það sem ég taldi mig vera að gera rétt hefur ekki verið það sem ég taldi vera rétt. Vonbrigðin hafa hlaðist upp í hjarta mér og sál og tárin hafa stundum vökvað vanga mína í vanmætti mínum þegar allar bjargir virðast bannaðar. Þú stendur eftir í vanmætti gagnvart því sem þú taldir þig vera að gera rétt allan þennan tíma. Já ég er sorgmædd og búin að vera lengi. Af hverju ? Það vita aðeins afar fáir enda vil ég ekki né kæri mig um að ræða það. Líklega skil ég eftir stórt spurningamerki hjá ýmsum varðandi þessi skrif en það skiptir mig engu máli. Skelin sem ég er smá saman að hlaða utan á mig er aðeins fyrir mig og mig eina svo ég geti skikkað sjálfa mig til að vera í ábyrgð fyrir sjálfa mig og engan annan. Já ég sýnist líklega vera sjálfselsk núna en það verður bara að hafa það ég bara verð að hugsa fyrst og fremst um mína sálarheill en ekki lengur annarra.
Ég hef alltaf sett mig til hliðar og ábyggilega langmestan hluta ævi minnar og nú er bara komið að mér.. að setja mig í fyrsta sæti og hlúa að þessari brotnu sál sem ég er og hef verið ansi lengi. Það liggur við að ég kunni ekki á sjálfa mig, persónuna mig sem hefur verið týnd svo ansi lengi. Svo margt skrýtið hefur poppað upp í huga mér og ég endurmetið út frá allt öðru sjónarmiði manneskjunnar sem ég er í dag. Bæði skömm,misskilningur,áföll, ofbeldi, allt frá yngri árum hafa poppað upp og ég bara skil ekki hvernig í andskotanum ég stóð aftur  og aftur upp úr brotnu manneskjunni yfir í að taka allt á helvítis hörkunni sem hefur margoft orðið mér að falli gegnum tíðina bæði í orði og verki. 
Ég þyrfti ábyggilega að biðja marga um fyrirgefningu gegnum tíðina en ég ætlast ekki til þess af neinum því enginn vissi hvað ég geymdi innra með mér og var gjörsamlega á stundum að fara með mig, það er ekki hægt að ætlast til fyrirgefningar né gera ráð fyrir henni. Persónuleiki minn sem var..er ekki hægt að fyrirgefa því ég var ekki með sjálfri mér á þeim tímum. En svo sá ég ljósið einn morgunninn og í dag eru liðin rúmlega 2 ár sem ég tók mér taki alveg uppá eigin spýtur og sá hvað ég var að gera bæði sjálfri mér og öðrum í kring um mig. 
Þegar ég horfi inná við í dag og reyni að skilja mig..þá manneskju sem ég var þá er það eina sem kemur upp er  gríðarleg væntumþykja á þessari margbrotnu manneskju sem barðist um í lífsins ólgu sjó með ótal margar byrgðar á bakinu og kunni ekki að létta þeim af sér í langan,langan tíma.
Mér er minnisstætt er mjög náin ættingi sagði við mig "Þú hefur breyst" og ég spurði "Breyst ? Hvernig þá ? " "Bara breyst" var svarið.
Svo ég fór að íhuga hvað það var sem hafði breyst og gerði mér grein fyrir að það var þegar ég sá ljósið. Ég tók ekkert eftir þessu sjálf en það eru alltaf fólkið sem er í nánum tengslum við mann sem tekur eftir breytingunum og mér satt að segja þótti bara mikið vænt um að heyra þetta því ég ætla rétt að vona að það hafi verið breyting til batnaðar sem  manneskjan sá í mér en ekki eitthvað annað. En hvað veit ég hvað aðrir hugsa enda er það ekki aðalatriðið hjá mér í dag. Ég kemst í gegnum daginn án þess að íhuga hvað öðrum finnst um mig,sama hver það er.
Það sem skiptir mig mestu máli í dag er samvera mín við besta og elskulegasta vin minn og eiginmann sem hefur staðið með mér í gegnum súrt og sætt. Stutt mig í hvívetna, séð mig breytast úr svarta svaninum yfir í þann hvíta og fyrir þann stuðning verð ég ævinlega þakklát. Ég fer ekki ofan af því að hann var mér sendur á sínum tíma og hann er hér enn og elskar mig af öllu hjarta, þrátt fyrir allt og meira en nokkru sinni áður hefur hann sagt við mig og það sama get ég sagt um elskuna mína. Ég gæti ekki hugsað mér lífið án hans því hlýrri og skilningsríkari mann gat ég ekki fengið til mín en hann. 
Svo vona ég bara hér í lokin að fari að lifna yfir öllu í kringum okkur enda vorið á næsta leyti með öll sín loforð um betri tíð með blóm í haga.
Ég óska fjölskyldum okkar alls hins besta í lífinu og að lukkudísirnar þvælist fyrir þeim í hverju spori og í hverju svo sem lífið leiðir alla. 
Brosum framan í heiminn 

Rafmagnið farið og kolniðamyrkur snemma í morgun.

Leit að tjaldljósinu..Fyndið en um daginn þegar að veðurfræðingar voru að tala um að það yrði slæmt veður framundan þá ósjálfrátt fór ég að kanna hvar björgunarljósið á heimilinu væri staðsett og gekk úr skugga um hvar kertin væru..svona til öryggis. Og það kom sér vel í næstum "tyggjanlegu" myrkrinu í morgun, allt á sínum stað. En hvað svo.. maður gekk um og kveikti á því sem hægt var að kveikja á til að fá smá birtu. Það fyrsta sem við gerum hér í Kollukoti er að hella uppá kaffi til að vakna almennilega, en nei takk, ekki hægt,bara vatnsopa og svo út að kíkja og kanna hvort einhversstaðar væri ljós í bænum og jú það voru ljós niðri við bryggju og einhversstaðar í vesturbænum en hér í austurbænum var þrúgandi rafmagnsþögn..skrýtið hvað þögnin er ærandi þegar rafmagnið fer af og myrkrið sest að þér eins og þykkt teppi,frekar óþægilegt finnst mér allavega.
 
Einnig settist að mér sú hugsun um daginn í kjölfar veðurfregna um slæmt veður í kortunum hvernig það yrði ef kæmi upp eldgos og harðir jarðskjálftar sem "mögulega" gæti orðið til þess að eitthvað gæfi eftir og færi í sundur eins og t.d rafmagnið.
Hvað gera menn þá ? Við erum orðin svo hrikalega háð blessuðu rafmagninu og enn meira í dag og þá á ég við alla rafmagnsbílana /skip jafnvel. Ef yrðu nú alvarlegar bilanir vegna náttúruhamfara, hvað þá ?

Hvað er plan B ef það versta myndi ske ? Svo hitt blessaðir GSM símarnir okkar og fáir með gamla góða heimasímann sem mögulega væri hægt að nota undir alvarlegum kringumstæðum.
Hvernig  á að láta almenning vita ef upp koma aðstæður sem við ráðum ekki við? 
Jú..einhversstaðar var nefnt að yrði sent SMS boð í gsm-símana okkar. En ef það dettur allt út, hvað þá ?

Í eldgosinu hér á Heimaey 1973 fór slökkviliðsbíllinn um bæinn með aðvörunarflautu.
Hér áður fyrr þegar einhversstaðar kviknaði í fór af stað mjög hávær brunaboði sem hljómaði um alla Eyju og mig minnir að sá brunaboði hafi verið notaður þegar eldgosið braust út en það getur verið að mig misminni.
En þetta hljóð fór ekki fram hjá nokkrum manni enda notaður til að kalla menn saman sem unnu sem slökkviliðsmenn hér í Eyjum á sínum tíma. Öllu hent frá sér og mætt uppá slökkvistöð. 
Maður má nú spökulera eins og maðurinn sagði, Allt getur gerst.

En viti menn, rafmagnið kom á eftir ca eina og hálfa klst og þá kættist sú gamla og hentist í að hella uppá kaffi og nú er dásemdar ilmur í kotinu og fyrsti kaffibollin bragðaðist hreint dásamlega með molasykri. Enda get ég helst ekki drukkið kaffi nema að fá smá mjólk og mola með mmmmm... 
Jæja best að hætta þessum heimspekilegu og kannski óþarfa íhugunum
"hvað ef" spurningunum.

Allavega í augnablikinu er dásamlegt að drekka kaffið, skrifa þetta og leyfa ykkur að lesa bullið í gömlu hahahahha 
Eigið frábæran dag elskurnar
Kveðja úr Kollukoti 

 Ég get engan vegin skilið þetta ósamræmi milli Svandísar Svavarsdóttur heilbrigðisráðherra og hins vegar  sóttvarnarlæknis. Hvernig má og getur heilbrigðisráðherra ákveðið þvert á tilmæli sóttvarnarlæknis hvað má vera opið og hvað ekki ?
Þegar svona er farið að.. fer mann að gruna eitt og annað s.s þrýstingur og eða að eitthvað sé ekki alveg í lagi þ.e.a.s heilstætt mat heilbrigðisráðherra. Það er mikil persónuleg ábyrgð fólgin í svona ákvörðun hjá ráðherra heilbrigðismála. 
Get ekki skilið að þegar smitum fer eitthvað fækkandi að þá á bara að opna staði sem hafa verið lokaðir. Líkamsræktarstöðvar má nú opna með sérstökum ákvæðum..en því í ósköpunum getur fólk ekki farið út að hlaupa eða ganga rétt á meðan lokanir eru í gangi ?
Ég hreinlega skora á líkamsræktarstöðvar að hafa áfram lokað og taka ábyrgð. Mannslíf er meira virði en taka svona áhættu og þar er ábyrgð ykkar eigenda rosalega mikil.
Og nú les maður að veitingastaðir séu jafnvel að fara í mál vegna lokana ! Örvæntingafullt fólk gerir oft mikil og stór mistök en það má nefna að Covid er drepsótt en ekki bara einhver kvefpest.
Einn fyrir alla og allir fyrir einn..tökum ábyrgð,verndum okkur sjálf og um leið aðra í kring um okkur. Það styttist í jólin og það yrði dásamlegt að geta verið með fjölskyldum sínum um hátíðina en það verður eingöngu vegna þess að við tökum öll ábyrgð og þá mögulega fer að sjá i mark og fleiri megi koma saman. Við höfum verið ótrúlega heppin hér í Eyjum fram að þessu og með sömu ábyrgð einn fyrir alla og allir fyrir einn getum við vonandi haldi gleðileg jól
Kær kveðja úr Kollukoti

Mikið er maður orðinn leiður á að sjá og lesa að það eru yfirleitt sömu hundarnir sem eru að sleppa og þvælast um alla Eyju,mörgum til ama.
Svo eru það alltaf sömu afsakanirnar hjá eigendum þessara sömu hunda. Mér finnst bara mikið að ef eigendur geta ekki tjóðrað hundana sína betur og passað betur uppá dýrin sín.
Hér heima fyrir hefur ekki verið friður fyrir einum stórum hundi,svörtum að lit með smá hvítt undir hálsi/á bringu og meira segja hefur þessu hundur marg reynt að komast inn en sem betur fer hef ég nú læst.
Hélt fyrst að þetta væri einhver óprúttinn að reyna fyrir sér í innbroti því það var margsinnis ýtt á hurðina og húnninn á útidyrahurðinni var hreyfður. Svo kom í ljós að þetta var umræddur hundur sem ég nefndi hér að ofan.  Sá hann hér bak við hús í morgun. Sniðugur og getur greinilega opnað hurðir og sem segir mér líka að ef þessi hundur getur opnað dyr heima hjá sér til að komast út þá þarf auðvitað að læsa.
Og enn og aftur má minna á að það eru margir skíthræddir við hunda og lausaganga hunda er bönnuð. Þið vitið þetta vel eigendur þessara hunda.
Þetta þarf ekki að vera svona.

 Pössum betur uppá dýrin okkar og bestu vini
 og tökum tillit til náungans og ekki síst   þeirra sem eru hræddir við hunda

 Myndin er af Boxertíkinni Ninju sem við   áttum eitt sinn .

 Kveðja úr Kollukoti